KÖYDEN AYRI

 

            KÖYDEN AYRI

Kömür, gaz değil de odun yakardık,

Toprağı işlerdik, hayvan bakardık,

Kâh güzleye, kâh yaylaya çıkardık,

Rızkımızı Allah gurbete atmış.

       Türlüm çeşit ottan yemek olurdu,

       Dost, akraba hep bir yerde kalırdı,

       Soğuk temiz su, oksijen bulurdu,

       Neslimizi Allah gurbette itmiş.   

İşçi, memur diye unvanlar aldık,

Ne şehirli olduk, ne köylü kaldık,

Apartman dairesine hapsolduk,

Gönlümüzü Allah hasrete tutmuş.

     Mal, mülk sahibiyiz, komşu bilmeyiz,

     Düğün, bayram bir araya gelmeyiz,

     Hazlarla doluyuz, ama gülmeyiz,

     Umutlar, hayaller, terk edip, gitmiş.

Şehirde dururken, köyü özleriz,

Köye gidince, geriyi gözleriz,

İki arada kalanlar bizleriz,

Bizim kaderi Allah böyle etmiş.    

       Köylü bizi görüp, gıptayla bakar,

       Bilmez ki, görüntü içimiz yakar,

       Pancar, mısır, turşu burnumda tüter,

       Nazım üzülme zaten ömür bitmiş.

                       27.12.2020 Pazar.